Kaptan Ailesinin Sahnesinde: "Bir Günümüz Efsanesi / Ferhat ile Şirin"

Efendim, bugünkü yazımda değişik bir konsept deniyor olacağım. Bugünkü konuklarım başarılı oyuncular Orçun Kaptan ve Damla Cercisoğlu Kaptan. Onlar aynı zamanda karı koca ve çok başarılı işlere imza atacağına adım gibi emin olduğum yepyeni bir tiyatroyu yani Eserekli Tiyatro’yu kurdular ve ilk oyunları Bir Günümüz Efsanesi / Ferhat ile Şirin’i  6 Mart’ta Şişli Tiyatrosu’nda sahneleyecekler. Normalde soruları ben sorarım ve konuklarım cevaplar ama bugün bir değişiklik yapmak istiyorum ve konuklarımın birbirlerine soru sorup cevaplamalarını arzu ettim. Çok da keyifli bir dialog oldu. Ee hadi buyrun o zaman röportaja…

ORÇUN: Ustam “kendi üslubu olmayan tiyatro yok olmaya mahkumdur” derdi. Bizim de kalıcı olmak için kendi üslubumuzu oturtmamız gerekiyor. Amacımız bir repertuar tiyatrosuna evrilmek. İçinde yine üslubumuza uygun dram oyunu da çocuk oyunu da ekleyebiliriz. İllaki bir kabare ekleyeceğiz. Tarzımızı geleneksel Türk tiyatrosu alt yapılı, epik, absürt olarak özetleyebilirim.

DAMLA: Beş yıl sonra kendini nerede görüyorsun?

ORÇUN: Daha çok yazmış, üretmiş, kabare formatını oturtmuş, öğrenci yetiştirmiş, sahneye taşımış olarak görmek istiyorum..

DAMLA: İlk oyun “Bir Günümüz Efsanesi”. Neden bu oyun? Sen yazmışsın. Nasıl bir süreçti?

ORÇUN: Geçtiğimiz yaz kendi oyunumuzu yapmaya karar verince araştırmaya, okumaya başladım. Başlangıç olarak iki veya üç kişilik bir oyun yapmaya karar verdik. Belki onlarca iki yüze yakın oyunu okudum, inceledim. Genelde ilişki komedileri vardı ama harika fikirmiş diyebileceğim bir oyun bulamadım. Derdi olan, bir şeyler de anlatan, gündeme de atıfta bulunan bir oyun olsun istiyordum. Tanıdığım, beni de iyi tanıyan dostlarımla, abilerimle bu derdimi paylaşınca “senin kalemin var, yazdığın oyunlar da var, neden kendin yazmıyorsun?” fikirlerini duydukça oturup yazmaya karar verdim. Zaten kafamda kabare için bir eski aşıklar Eşinle beraber ın skeci vardı. İçlerinden Ferhat ile Şirin’i seçerek oyunlaştırdım. Ferhat ile Şirin 1538’den günümüze ışınlansa ne olur fikriyle yola çıktım.

ORÇUN: Sanatçı doğası gereği muhaliftir düsturuyla yetiştim ben. Fakat bu otosansürle maalesef hayata geçemiyor. Televizyonda ve sinemada veya dijital platformlarda komediyi, duymak görmek istediklerini bulamayan seyirci tiyatroya lütuf gösteriyor. Fakat içinde bulunulan ekonomik koşullar ya çok zengin ya da çok fakir bir kitle yarattı. Tiyatroya gitmek isteyen seyirciye bilet fiyatlarını makul tutarak oyun izletmenin tek yolu dekordan, kadrodan fedakarlık etmek oldu maalesef. Zira sahne kiraları, dekor nakliyesi, turnede kalınacak otel, yenecek yemek vs. derken maliyetler uçmuş durumda. Bir de 2000- 5000 tl bilet verebilecek veya bakın verdim diyebilecek bir kitle var. O kitle zaten bizim ulaşmak istediğimiz kitle değil. Onların bir derdi yok, benim var..

DAMLA: Popülerlik tiyatro açısından ne kadar önemli? Şöhretin artısı veya dezavantajı var mı?

ORÇUN: Tiyatro seyircisi oyun iyi mi değil mi? İyi oynanmış mı oynanmamış mı ile ilgileniyor bence. Kimin oynadığı afişte “gel gel” yapıyor olabilir ama uzun vadede hiçbir katkısı olduğunu düşünmüyorum. Ama afişte gördüğü oyuncuyu tanıyorsa “bu oynuyorsa bu oyun komiktir” diye bilet alıyor olabilir. Zira parası çok değerli ve boşa gitsin istemiyor. Ama son dönemde görüyoruz ki artık bu da yetmiyor. Seyirci oyun bir başlasın, sosyal medyada bir videolarını, yorumları göreyim, biraz oynasın ondan sonra giderim diye düşünüyor. Kimin oynadığı bence önemsizleşti.

DAMLA: Ben canımın istediğini canımın istediği gibi koyarım eminim de bu tiyatronun üslubuna uyacaktır derim. Kendimle ilgili bu kadar yılda öğrenemediğim hatta kendimi keşfedemediğim pek çok yanım var ama çok emin olduğum şey beni diğerlerinden ayıran bir yönetmenlik üslubum olduğu. Ve aslında bu sadece yönetmenliğimde değil hayatımın genelinde yayılan bir bana özgülük. Yıllardır beni iyi tanıyan arkadaşlarım “Senin bir omzun Nişantaşılı bir omzun Kasımpaşalı” derler. Hayatım giyim tarzımdan ev döşeme tarzıma tatil zevkimden yemek zevkime kadar hep çok çeşitlilikle geçti. Gelinliğimi seçerken bile bohem bir kumsal gelinimi yoksa elegan bir dönem gelini mi olacağıma düğün mekanına göre karar verdim. Çünkü bende ikisi de var.

Bu kadar geniş bir yelpazeyi yönetmenlikte de kullandığımı düşünün. Arabesk bir müzikali de 1950’ler Amerikasında geçen son derece elegan bir dönem hikayesini de aynı oranda severek ve sahiplenerek sahneye koyabilirim. Ama komedi her koyduğum oyunda hatta en dramatik sahnelerin içinde bile var olan bir unsur benim için. Çünkü zaten hayatın her anı eğer ısrarla içinde kalıp debelenmeyi sürdürmek yerine dışardan bakmayı başarabilirsen komik. Seninle tek bir farkımız var. Ben söz komiği bilmezdim doğru düzgün senden önce. Kalemim ve yönetmenliğim hep durum ve an komiklerine çalışırdı. Seninle beraber ben de bunu öğreniyorum hem oyunu hem de yönetmen olarak.

DAMLA: Vallahi paşa gönlüm ne zaman neyi isterse öyle. Hayatımın öyle bir dönemindeyim. Yapmak istemediğim hiçbir şeyi yapmamaya, istemediğim hiçbir yerde durmamaya görmek ya da görüşmek istemediğim kimseyle de bir arada kalmamaya karar verdim ve bunu uygulamaya da kendime söz verdim. Yaşla beraber daha evvel bunları söyleyen annemi bencil olmakla suçlayan ben giderek ona benzemeye başladım. Sanırım çoğu kadın 40’ından sonra bunu söylüyordur. Tabii aslında altında yatan şey tecrübeler.

Her şey bir yana bir şeyi yüzde yüz inanmadan ve sevmeden ya da istemediğim birileriyle yaptığımda zaten çok da matah bir sonuç çıkmıyor. Yani birileri beğenmiş beğenmemiş değil birileri iyi de bulsa ben kendi yapabileceğim şeylerin sınırlarını veya sınırsızlığını biliyorum o sebeple bana göre vasat oluyor. Ama net söyleyebilirim ki inandığım bir projede benimle oyuncu olarak çalışan yönetmen de yönetmen olarak çalışan yapımcı da çok mutlu olur zira ben o işle yatıp o işle kalkarım ve en iyisi için delice çalışırım. Ayrıca son beş sene geri çekilip izlediğim için cebim çok dolu.

DAMLA: Doğrusunu istersen Orçun’la sadece çalışmak değil yaşamak da zor. Senin farklı ve çok katı bir kafa çalışma sistemin var ve tabii ki kendi doğruların. Ve esnemeye pek yatkın bir yapın olduğu söylenemez. Ama esneyemeyen her şey kırılmaya mahkumdur kısmını son 3 senede görmeye başladığını düşünüyorum. Ben de eskiden çok katıydım hâlâ da birçok konuda inatçı olabiliyorum ama yönetmenlik bana çok şey öğretti açıkçası hatta o hiç bayılmadığım yöneticilik de. Hâlâ da öğreniyorum. Karı koca olmamızdan kaynaklı beni herkesten iyi tanıyıp potansiyelimi ve yapabileceklerimi herkesten iyi bildiğinden sanırım bana karşı herkesten daha eleştirel ve katı olabiliyorsun. En iyi benim olmamı istediğin için en çok beni eleştiriyorsun. Bu beni çok zorluyor mu? Evet kesinlikle. Ama sonuçta en çok istediğin şeyin kendinden bile daha çok benim iyi olmam olduğunu biliyorum.

ORÇUN: Orçun yazdıkları konusunda katı mıdır? Aranızda yazar – yönetmen ilişkisi nasıl ilerliyor?

DAMLA: Yazdıkları konusunda takıntılı bir adam değil yazar olarak. Hatta çoğunlukla bu kutsal kitap değil sonuçta değiştiririz gerekirse der. Ama realitesi böyle mi emin değilim. Zira Orçun kimsenin aklına gelmeyecek kadar absürd ve değişik bir konu bulma ve espri yazma becerisine sahip ama ne yazık ki yazdığı esprileri satabilmek için Orçun olmanız gerekli. Daha doğrusu içinizde onunki gibi bir komedi saati işlemeli ve zamanlamanız ve seyirciyi koklama yeteneğiniz çok ama çok iyi olmalı. Bazen takılıyorum ona provalarda. Kusura bakma canım biz ölümlüler tam olarak tutturamıyoruz bazen o ayarları diye.

Ben yönetmen olarak özellikle müzikallerde asıl mesleği oyuncu olmayan bir sürü insanla çalışmaya alışık olduğum için biraz daha esnek olabiliyorum ya da mecburen öğrendim diyelim. Ama yazar Orçun her şeyi biraz daha net ve yüksek seviyelerde tutmakta ısrarlı. Sonuçta onun yazarlığı ile benim yönetmenliğim ortada bir yerde dengeyi bulmamızı sağlıyor.