90'lar Gece Kulübü Sahnesinin Sınır Tanımayan Partilerinden 25 Kare

1990'larda, Steve Eichner adındaki fotoğrafçı gürültülü, kuralsız ve çapkınlık dolu New York gece hayatını belgeledi. Steve, Peter Gatien için fotoğrafçılık yaparken özel partilere sınırsız giriş izni vardı. BuzzFeed'den derlediğimiz habere göre Gatien, en ünlü New York kulüplerinin kralı ve sahibi olarak bilinir. Bu kulüpler arasında Limelight, Club USA, Palladium ve Tunnel var.

Mezun olduktan sonra Manhattan'a taşındım ve müzikten aldığım zevk sayesinde gece hayatı sahnesine adım attım. Büyülenmiş gibi cazibesine kapıldım. O kadar çok renk, heyecan ve enerji vardı ki kameramı alıp her gece yaşanan bu patlamayı fotoğraflamak istedim. Travestiler ve seksi insanlar kural yokmuş gibi dans ediyorlar... Aynı zamanda harika bir ağ kurma yöntemiydi, kısa süre sonra New York'taki herkesi tanıyordum.

Hayal edebileceğiniz her şeydi. Madde kullanımından sekse kadar. Hepsini gördüm. Herkes daha dikkatsizdi. Her şey eğlenmek adınaydı. Kimse selfie çekip numara yapmıyordu. New York o zamanlar bütçeye uygundu ve her kesim insan beraber partiliyordu. Sanatçılar, bankacılar, ünlüler, travestiler, müzisyenler ve şairler... Her yer enerji doluydu. Ve hep beklenmedik bir şey yaşanıyordu. Mesela bir keresinde bir kadın go go dansçılarının platformlarından birine tırmandı ve dans pistindeki köprü ve tünel çocuklarını emzirmeye başladı. Ne onlar ne de ben daha önce böyle bir şey görmüştük.

Haftanın her gecesi gidebileceğiniz bir kulüp vardı. Parti hiçbir zaman bitmezdi. Kulüp çocukları giyinip parti yaparlardı. O zaman çok daha heyecanlı olurdu. VIP odalar vardı ancak şişe açtırma diye bir şey yoktu. Daha çok nasıl giyindiğine ve eğlenceli olup olmadığına bağlıydı, paraya değil. Döngünün içindeysen girişe ve içkilere para bile ödemezdin. Artık böyle bir şey olduğunu sanmıyorum.

Ünlülerin ve etkinliklerin fotoğraflarını çekebilmek için kulübün reklamcısıyla çalışırdım. Çektiklerimi gazete ve dergilere dağıtıp prim alırdım. Ayrıca her an telefon başındaydım, mesela gecenin 3'ünde bir ünlü kulübe gelmeye karar verirse kameramı kaptığım gibi koşardım. 1992'de bir olay oldu. Saçma sapan bir saatte çağrı cihazım öttü. Hemen üstüme bir şeyler geçirip Club USA'e koştum. Orada Julia Roberts ve stilisti dans ediyordu. Yaklaştım, birkaç fotoğraf çektim ve koruması bana durmamı söyledi. Ben de dinledim ama kulübün reklamcısı daha fazla çekmemde ısrarcıydı. Ben de çıkıp daha fazla çekmeye başladım, bu noktada koruma gerçekten sinirlendi ve beni dans pistinden dışarı itti. Reklamcı hala tatmin olmamıştı, ben de balkona çıkıp yakın lensimi taktım. Bir iki fotoğraftan sonra koruma beni gördü ve anında bana doğru koşmaya başladı. O anda Julia beni gördü, parmağını bana doğrultup: 'Bir tane daha fotoğraf çekme!' diye bağırdı. Kulübün arka kapısından kaçtım.

Bugünlerde herkesin telefonunda kamera var ve kendilerini sosyal medyada belgeleyebiliyorlar. Bu da insanları kasıntı yapıyor. Daha iyi mi daha kötü mü bilmiyorum ama farklı. O zamanlar fotoğraf bir sanattı ve bana daha özel geliyordu. Bir önceki gecenin baskılarını alırdım ve sihirli gibi gelirdi. Kulüp çocukları toplanırdı, ben de farklı ve eğlenceli bir şey yaptığımı hissederdim. Onların gözünde tanrıydım. Kamera bendeydi ve nasıl kullanılacağını çok iyi biliyordum. Şimdi herkes kendi fotoğrafçısı.