Ülkemin Beni Sevmemesine Dayanamıyorum
Bu cümleyi okurken bile belki bir şeyler canlanmıştır içinizde. Birkaç saniyeliğine durup düşündünüz mü? Herkesin vardır böyle hissettiği bir anısı: bir hastane koridorunda beklerken, belediye otobüsünde balık istifi sıkışırken ya da bir doğal afet sonrasında günlerce yardım bekleyenler için ağlarken…İşte o anlar, insanın hem birey hem de bir ülkenin vatandaşı olarak kendini en yalnız hissettiği anlardır. Oysa ülkemiz, evimiz gibi olmalı, değil mi? Bizi koruyan, kollayan, varlığımızı önemseyen bir sistem… Ancak bazı yerlerde, bu 'ev' duygusu yerini tarifsiz bir boşluğa bırakır. Bugünlerde burada olduğu gibi.