Bir Y Kuşağının İsyanı!
Her şeyi yapmamıza rağmen hiçbir şey olamamak da bir kader midir?
Ben 37 yaşındayım. Lise yıllarımda hayalini kurduğum dünyanın hiçbir yerine varamadım. Çünkü biz büyürken her şey değişti. Kurallar değişti, sistem değişti, para birimlerinin adı değişti, sınav sistemleri değişti, hak bildiklerimiz değişti, hak ettiklerimizi kimse umursamadı.
Biz Y kuşağıyız. Ne 'eski Türkiye'de rahat ettik ne 'yeni Türkiye'de yer bulabildik. Arada sıkışmış, kıstırılmış, çocukken bize anlatılan geleceklerin hiçbirine ulaşamamış bir nesiliz biz.
“Kendin ol, oku, kendini geliştir” dediler. Okuduk. Kendimizi geliştirdik. Yetmedi.
Bizim için hayat, hep bir gün öncesinin enkazıyla başladı
Biz çocukken televizyonlarda “genç yaşta emekli olan amcalar” konuşulurdu. Şimdi 40 yaşımıza gelirken hâlâ sigorta girişimizi yaptıracak bir iş arıyoruz. Onlar evlerini aldı, yazlık yaptırdı, kira gelirine bağlandı. Biz kurumsalda mutlu beyaz yakalı taklidi yapıyoruz, dijitalde freelance çalışıp günü kurtarmaya çalışıyoruz.
Üniversite okuduk, diplomamız oldu ama gerçek anlamda bir mesleğimiz olmadı. Çünkü sistem her beş yılda bir bizi başka bir sınavla, başka bir yönetmelikle, başka bir belirsizlikle tanıştırdı. Öğretmen olmak istedik, mülakata takıldık. Avukat olduk, iş bulamadık. Psikolog olduk, terapiye kendimiz muhtacız. Gözümüzün önünde çalınan gençliğimizin yasını tutmaya bile zaman bulamadık. Çünkü geçinmek zorundaydık.
“Başarırsanız, sistem size yer açar” demişlerdi. Biz başardık. Sistem bizi dışarıda bıraktı.
Gidenler ve kalanlar
Bazılarımız kaçıp gitti. Yeni bir ülke, yeni bir hayat kurdu. Bazılarımız burada kaldı, hayal kırıklıklarıyla baş etmeyi öğrendi ama burada kalmanın ağırlığını da sırtlandı. Çünkü bu ülke artık yaşanmaz değil, dayanılmaz bir yer haline geldi. Arkadaşlıklar dağıldı, ilişkiler zorlaştı, umutlar küçüldü. Hepimizin içi yorgun. Çünkü biz, var olmaya çalışırken her gün biraz daha silindik. Hepimiz çok iyi İngilizce konuşuyoruz ama hiçbiri kendi ülkesinde kendini ifade edemiyor.
Artık kahvelerimizi yalnız içiyoruz. Kalabalık arkadaş gruplarımız anılarda kaldı. Çünkü ya depresyondayız ya iki işte birden çalışıyoruz ya da çocuk bakıyoruz ama kreşe veremiyoruz çünkü maaşımız yetmiyor.
Biz, kendini sürekli yeniden kurmak zorunda kalan, hiçbir zaman tam anlamıyla 'yerleşemeyen' bir kuşağız. Ev alamadık, belki emekli olamayacağız, geleceği kestiremiyoruz. Kestirsek bile cesaret edemiyoruz. Çünkü çok kez denedik, çok kez yıkıldık.
Bu bir parti meselesi değil!
Bu bir kuşağın sistematik olarak yok sayılmasıdır.
Bu bir halkın göz göre göre yoksullaştırılmasıdır.
Ve bu, hukukun ayaklar altına alınmasıdır.
Ekrem İmamoğlu’yla ilgili yaşanan son gelişmeler bir siyasi partiyi savunma meselesi değildir. Bu, halkın açık iradesinin yok sayılmasıdır. Sandıktan çıkan sonucun hâlâ kimilerine “fazla” gelmesidir. Ve bu, artık sadece bir politik tercih meselesi değildir. Bu, geleceğimizi ilgilendiren bir adalet krizidir. Çünkü adalet bir gün herkese lazım olur.
Biz Y kuşağıyız. Ne sahiplendik ne sahiplenildik. Evimize huzurla dönmek, işlerimizi gönül rahatlığıyla yapmak, haber izlerken içimiz daralmadan yaşamak istiyoruz.
Z kuşağına bakarken gülümsüyorum
Tüm bu yorgunluk, hayal kırıklığı ve güvensizlik içinde, umudum Z kuşağında.
Onlar daha sorgulayıcı, daha cesur, daha adalet arayışında. Onlar bir kalıba sığmıyor, susmuyor, kabullenmiyor.
Belki de biz sistemin kırılganlığıyla çatladık ama onlar bu çatlaklardan ışık sızdıracak.
Belki biz kuramadık ama onlar yeni bir düzen inşa edecek. Ve o gün geldiğinde, biz Y kuşağı olarak arkalarından sessizce ama gururla “helal olsun çocuklar” diyeceğiz.
Bu yazı sadece bir kadının değil, bir kuşağın iç sesi.
Paylaş, çünkü yalnız olmadığını bilmesi gereken çok kişi var.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
