“Yine Babalar ve Yine Kızları”
Yeni yıl gibi özel günler bazı yaraları kanatıyor. Kanatınca da yazdırıyor.
Babalar ve kızları hakkında söylenmiş milyonlarca söz vardır.
Milyonlarca duyguyu anlatmaya çalışan, asla yeterli olmayan milyonlarca cümle.
O yüzden bazen bu konuya dair yazarken kendimi epey “gereksiz” hissediyorum.
Söylemek istediklerimin benim gibi onlarca kız çocuğundan farkı ne?
Sahi duygular her bedenden aynı sirayet etmiyorlar mı zaten?
Bizim cümlelerimiz ASLA adresine ulaşmayan mektuplar aslında.
Muhatabı tarafından hiç okunmayan, okunsa da anlaşılmayan ama bizim anlaşıldığına dair ufacık bir işaret için tüm ömrümüzü feda edebileceğimiz mektuplar.
Belki de bu dünya için FAZLA tüm yaşananlar, kim bilir…
Belki de hiçbir kız çocuğunun yerini asla tespit edemediği, hiç iyileşmeyen, yerli yersiz kanayan, sürekli bir şekilde tedavi etmeye çalıştığı, merhemini ararken cellatlarıyla karşılaştığı ve onlardan medet umduğu bir dünya yoktur.
Belki tüm bunları ben kafamda uyduruyorumdur.
Belki ve keşke hiç bu kadar AYNI anlamı taşımamıştır sevgili okuyucu.
Ama yine de böyle bir dünyanın var olduğunu düşünerek devam edeceğim. Bir podcastte “Yanı başınızda oturan birini özlediniz mi hiç?” diye sormuştum. (Podcastlerde kendime sormaya cesaret edemediğim soruları size soruyor gibi yapıyorum.)
Ve diyelim ki sizin adınıza cevap veriyorum: “Evet özledim”. Hemen bir soru daha ekleyelim: “Peki nasıl bir his bu özlem? Elini uzatsan dokunabileceğin kadar yakınında duran birini, gözlerinin içine bakabildiğin, sesini duyabildiğin, kokusunu dahi duyduğun birini özlemek? Nasıl bir his?”
Tarifi epey zor.
Hatta bence bu tam olarak özlemek de değil. İnsan sahip olduğu bir şeyin yokluğunu bilir, insan sahip olduğu bir şeyi yitirince onu özler. Hiç bilmediği anca akıl yürüterek belki hayal kurarak yaşayabildiği bir durumu nasıl özler ki? SAÇMA.
Sanırım özlem ile yoksunluk kelimeleri burada karışıyor. Şu an dünyada nefes alan milyonlarca “büyüyememiş kız çocuğu” var ve birçoğu ne hissettiğini bilmiyor. Bazıları hissetmeyi bile bilmiyor.
Peki bir çocuk ne ister?
Güven duymak ister, HER NE OLURSA OLSUN sevildiğini bilmek ister, “BİLİNDİĞİNİ” bilmek ister, görüldüğünü, bu dünyada VAR OLDUĞUNU ve bunun bir ANLAMI olduğunu hissetmek ister. GÖRÜLMEK ister.
Sosyal medyada içimizdeki çocukla iletişim kurmakla alakalı çokça paylaşım var. Eminim denk gelmişsinizdir. Yukarıda süzüp yazdıklarım benim içimde büyütmekte olduğum ve biraz da inatçı olduğundan mıdır nedir ISRARLA büyümeyen kız çocuğunun cümleleri aslında. Kaynak sağlam yani.
Bunlara dikkat edin, gözlerinin içine bakarak konuşun çocuklarınızla ve her cümlenin sonunda mümkünse “Buradayım” deyin.
Hiçbir şey HER AN GİDEBİLECEK birini çaresizce sevmekten daha acı verici olamaz.
İyi seneler baba…
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
