PSİKOLOJİ

Hepimizin çevresinde sosyopat veya psikopat olarak nitelendirdiği birisi vardır. Sonuçta televizyonda sıkça kullanılan bu terimler gerçek hayatta da bolca bulunmalı? Aslında cevap biraz daha karmaşık. Öncelikle bu terimi tanımlayacak sonra farklarını öğreneceğiz.

“Öfkelendiğinde gereken sabrı gösteren yüz günlük üzüntüden kurtulur.”Çin AtasözüÖfke, çok güçlü bir hoşnutsuzluk ve husumet duygusudur. Engellenme, incinme veya haksızlığa uğrama karşısında gösterilen saldırganlık tepkisi, kızgınlık, hışım, hiddettir. Hoşnutsuzluğun doğurduğu yoğun bir duygusal durum anlamına gelen öfkeye, “kızgınlık, hiddet, gazap” da denir. Öfke, istenmeyen sonuçlara, karşılanmayan beklentilere, doyurulmayan isteklere, karşılaşılan tehdit, hakaret ve engellenmelere verilen duygusal bir tepkidir. Öfke, kişilik özelliği değil, çeşitli koşullarda ortaya çıkan bir duygudur. Öfke ile diğer duygular arasında iç içe geçmiş bir ilişki vardır. Suçluluk, korku, engellenme, yalnızlık, kaygı, hayal kırıklığı, bağımlılık, kırılma, anlaşılmama, reddedilme gibi duygularla yakından ilişkilidir. Anksiyete, depresyon gibi ruhsal sorunlar, kişilik bozuklukları ya da madde ve alkol bağımlılığının varlığında da ortaya çıkabilir.

Psikolojik gerçekler biz fark etmesek de hayatımızın her bir noktasında barınıyor. Bildikleri en ilginç psikolojik gerçekleri paylaşarak okuyanı hayretlere sürükleyen 15 kullanıcıyı derledik! 👇

“İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için. Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için. Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için. Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için. Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için. Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için. Ve ölmekten korkuyor aslında yasamayı bilmediği için...”William ShakespeareSevgi hayatın başlangıcıdır. İnsan hayatına sevgiyle başlar. Bir bebek annesinin koşulsuz sevgisiyle gelir dünyaya… Sevgiyle büyürken, bir çiçeği, bir rengi, bir yemeği, bir insanı, en önemlisi de kendini sevmeyi öğrenir. Peki, sonra ne olur da sevgilerimiz azalır, tükenir? İşte bu sorunun yanıtı, düşündüklerimiz, algıladıklarımız, hissettiklerimiz, yaptıklarımız ve yapmadıklarımız içinde gizlidir. Yaşanan her başarısızlık, hayal kırıklığı, pişmanlık, çaresizlik; duyulan her nefret, utanç, suçluluk, kaygı, şüphe, öfke, sevgiyi biraz daha uzaklaştırır hayatlarımızdan. Ama iyi haber şu ki insanın kendine olan sevgisi yok olmaz; derinlerde bir yerlerde inzivaya çekilir sadece.

Bu yazımda gençlerimizi kaleme almak istedim. Gerekli değer ve önemin verilmediği, tüm yaptıkları eleştirilen, yadırganan ama buna rağmen özgüvenleri ile takdiri hak eden gençlerimize…Geleneksel bir yapıya sahip bir ülkede olduğumuz için gençlerimizin bazen özgüvenli oluşları, kendilerini savunmaları, haksızlıklar karşısında susmayıp, boyun eğmeyip haklarını savunmaları saygısızlıkla nitelendirilebiliyor. Aslında olması gerekeni yapıyorlar. Bir insan hayata geldiği andan itibaren bir bireydir. Bebeklik döneminde bakıma muhtaç olan birey, büyüdükçe kendi ihtiyaçlarını karşılayabildiği gibi, kendi düşüncelerini ve haklarını da savunma hakkı vardır. Bunu yapmaları onları saygısız yapmaz!